Ving Çun, geleneksel sistemler arasında olup, eğitmen yetişmesi de genelde usta-çırak ilişkisi temelinde gerçekleşmektedir. Bu nedenle, Ving Çun okullarının yayılması çok zaman almakta ve uzun vadede bu durumdan Ving Çun zararlı çıkmaktadır. Örneğin, benimle Muğla, Erzurumdan, veya Ving Çun olmayan başka bir şehirden iletişime geçen bir kişi Ving Çun öğrenmek istediğini ve nasıl yapabileceğini sorduğunda üzülerek sadece Yaz Kampları ile yoğun ve kısa sürelere sıkıştırılmış özel ders programları haricinde bir yöntem olmadığını belirtmek zorunda kalmaktan hep canım sıkılmıştır. Ancak Ving Çun ne sadece yaz kampları, ne de sadece özel derslerle öğrenilebilecek ve eğitmenliği yapılabilecek bir sanattır.

- Bugün pekçok Ving Çun organizasyonu eğitmen veya kendi terminolojilerinde asistan yetiştirmek için benzer yöntemler kullanmaktadırlar. Genelde 5 veya 7nci dereceye gelen öğrenciler ayrıca Asistan Seminerlerine katılarak hangi derecede nelerin nasıl öğretileceğine dair eğitimler almakta, bu seminerler sonucunda bazı Ving Çun organizasyonlarında yazılı imtihanlar da yapılarak öğrencilere örneğin 1-3 Derece Asistan Diploması verilmektedir.

- Bazı organizasyonlar bu diplomaları A Sınıfı,B Sınıfı ve C Sınıfı gibi isimlendirirken, bazıları da doğrudan derece bazlı olaya yaklaşmaktadırlar. Yine aynı şekilde bazıları buna diploma, bazıları da öğretme hakkı verdiğinden lisans verme olarak yaklaşmaktadırlar. Bu diplomayı veya lisansı alan öğrenci önce kendi eğitmenlerinin nezaretinde dersler vermekte, sonra tecrübe birikimi oluştukça bağımsız gruplar kurabilmektedirler.

- Ben şanslıydım. Benim ders aldığım Sihing Turgay Örnek, İstanbul’da Wing Tsun öğrenmeye başlamış, üniversite eğitimi için Samsun’a gelmişti ve ben onun vesilesiyle Wing Tsun öğrenebildim. Ancak, eğer tamamen tesadüf eseri olarak Sihing Turgay Örnek Samsun 19 Mayıs Üniversitesi’ni kazanmamış, ben de onu tanımamış olsaydım; şu an itibariyle neredeyse 20 yıldır emek, ter ve zaman harcamaya değer bulduğum bu sanatla tanışma ve öğrenme fırsatım olmayacaktı. Yani bu kadar değerli bir olgudan uzak kalmamı engelleyen tek şey biraz da tesadüflerdi. Eminim benim gibi pek çok kişinin Ving Çun’la tanışması da buna benzer tesadüflerle olmuştur. Diyeceğim o ki, eğer yetişen bir kişi başka bir şehire/ülkeye gitmeye karar vermezse veya başka bir şehirde/ülkede yaşamak zorunda kalmazsa o şehirdekiler/ülkedekiler Ving Çun öğrenmek için daha çooook beklemek zorunda kalacaklardır.

- Avrupa’da imkanlar göreceli olarak ülkemize göre daha münbit olduğundan, bu sanatın yayılması kısman başarılı olmuştur ve 4-5 bin kişilik nüfusu olan yerleşimlerde bile bir veya bir kaç farklı organizasyona bağlı Ving Çun okulu bulmak mümkündür. Ancak ükemizde 1980li yıllardan itibaren Ving Çun yapılmasına rağmen bu imkan oluşmamış ve maalesef ülkemizin yarıdan fazla şehrine Ving Çun ulaşmamıştır. Şu anda saymadan yarıdan fazla diyorum ve inanın ki kaç şehirde Ving Çun okulu olduğunu saymak da istemiyorum. Çünkü Ving Çun olan şehir sayısı belki de toplamın yüzde 10 veya 15 ine tekabül ediyordur.

- “Karanlığa küfretmektense, bir mum yakmayı” şiar edinerek, gittiğim her yerde bir çalışma başlatma gayreti içerisinde olup kendi hesabıma bu sorumluluğu bir nebze de olsa hafifletmek istedim. Ancak, başladığım bazı yerlerdeki çalışmalar ben ayrılınca yerime devam edecek bir kişi bırakamadığımdan dolayı maalesef sonlandı. Tataristan’da başladım. Ayrıldığımda öğrencilerimin seviyesi eğitmenlik yapacak düzeyde olmadığında oradaki çalışmam akim kaldı. Sudan’da başladım. Oradaki öğrencilerimin de seviyesi yeterli olmadığından şu anda kısmi olarak polislere verilen tutuklama, kelepçeleme ve eskort uygulamaları dışında aktif olarak devam eden ve sivillere yönelik öğrenci grubu kalmadı. Bir öğrencim halen Türkiye’ye gelip giderek seviyesini ilerletmeye gayret ediyor ve umarım bir zaman sonra grup kurabilecek hale gelir. Ama eğer o öğrencim de tutturamazsa maalesef benim her iki ülkede de sarfettiğim o kadar emek boşa gidecek ve sadece bir kaç sempatizan kazanmak haricinde bir şey başarılamamış olacaktır. Bunları sizlerle paylaşmamdaki en önemli neden zorlukları yaşayan bir kişi olarak anlatıyor olduğumun bilinmesi amacıyladır.

- Ving Çun’da eğitmen yetiştirmek zaman ve emek alır, kolay değildir. Yetişen eğitmenlerin de okul kurarak bu işi sürekli hale getirebilmeleri de ayrıca zorluklar içermektedir. Yetiştiği farzedilen eğitmenlerin kalitesini ise ayrıca değerlendimek gerekir.

- Uzun bir ara vermek zorunda kaldiktan sonra, önümüzdeki bir kaç yazımı Ving Çun’da eğitmen yetiştirmenin zorlukları, alternatif olabilecek yollar ve mevcut eğitmenlerin kapasitelerinin nasıl daha da geliştirilebilecek olduğuna dair kişisel fikirlerimi paylaşmaya ayıracağım.

- Uzun bir aradan sonra tekrar merhabalar derken, en kısa sürede görüşmek niyetiyle.